นักเขียน

สำหรับผู้ที่ไร้อารมณ์ขันสิ้นดี เหล่าผู้เชี่ยวชาญที่วิกิพีเดียมีบทความที่โคตรมีสาระ ที่นี่!

เหล่านักเขียนในสังคมอินเทอร์เน็ต

นักเขียน, นักเขี่ย หรือ นักประพันธ์ คือผู้ที่ต้องการหรือได้เขียนหนังสือหรือบทประพันธ์ขึ้นมาเพื่อถ่ายทอดความคิด จินตนาการ และความคิดเห็นของผู้เขียนให้ผู้อื่นรับรู้

แต่หลายคนสมัยนี้โดยเฉพาะวัยรุ่นในเว็บบางเว็บเขียนโดยไร้สมอง ลอกกันมา เพราะอยากได้ตังค์ตูก็ด้วยแหละ + อยากดัง

ความหมาย

• จะเรียก นักเขียน หรือ นักประพันธ์ ได้นั้น ต้องได้รับการยอมรับจากคนส่วนใหญ่ และต้องรู้ตัวว่าเขียนด้วยสำนวนเรียบง่าย แต่คมคาย สอดแทรกความรู้และปมปริศนาเอาไว้อย่างแยบยล และสามารถดึงดูดผู้อ่านได้
• ไม่ใช่ใช้ อีโมติค่อน(Emoticon) แทนการบรรยายความรู้สึกของตัวละครไปวันๆ

ว่ากันว่า

• นักเขียน 90% ต้องตายก่อนถึงจะดัง
• นักเขียนและอาลักษณ์สมัยก่อนส่วนใหญ่จะมีชีวิตอาภัพถึงเขียนหนังสือเลี้ยงชีพเพราะไม่มีอะไรจะทำ
• นักเขียนจริงๆคือเขียนแล้วไม่มีคนอ่าน
• นักเขียนต้องขี้เมา เหล้าเข้าปากแล้วจะเทพ แบบสุนทรภู่ ชิตบุรทัต กับหลี่ไป๋ รวมถึงไอ้ขี้เมาด้วย
• หากเป็นนักเขียนผู้หญิงมักชอบเขียนนิยายน้ำเน่าแอ๊บแบ๊ว
• นักเขียนหลายท่านเป็นเกรียน

ข้อเท็จจริง

• นักเขียนไม่เคยว่างกระทั่งเวลาหลับ กินข้าว อาบน้ำ ถ้าได้ไอเดียอะไรขึ้นมาต้องรีบจด ถ้าฝันน่าสนใจก็ต้องตื่นมารีบจดไม่งั้นเดี๋ยวลืม
• ข้อข้างบนยืนยันโดย(ไอ้)ท่านผู้นั้น
• เว็บบางเว็บทำให้คำว่า นักเขียน สมัยนี้ดูไม่มีคุณค่าและคุณภาพเอาซะเลย
• เดี๋ยวนี้แค่เขียนนิยายน้ำเน่าออกมาซักเรื่อง พอได้ตีพิมพ์ปุ๊บก็เรียกนักเขียนกันหมดและ
• สาวกไร้สาระนุกรมคนหนึ่งเคยไปงานสัมนานักเขียนใหญ่ของสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทยครั้งหนึ่ง โดยมีท่านผู้นั้นซึ่งเป็นนักเขียนนิยายแนววัยรุ่นเกาหลีไปร่วมด้วย เมื่อการสัมมนามาถึงเรื่องการใช้อีโมติค่อน ท่านผู้นั้นก็ลุกขึ้นโต้แย้งว่า "เพราะพวกเราไม่เหมือนผู้ใหญ่ ยังใช้คำไม่เก่ง บรรยายไม่ค่อยได้ ถึงต้องใช้อีโมติค่อนแทนการบรรยายความรู้สึกตัวละคร อีกอย่างคิดว่ามันน่ารักดี ทำให้หนังสือมีสีสัน"
• มีแต่คนส่ายหน้า แม้แต่สาวกไร้สาระนุกรมคนนั้นซึ่งตอนนั้นเพิ่งอายุ 13 ก็ยังรู้สึกสมเพชกับความคิดง่าวๆของท่านผู้นั้นเหลือเกิน
• นักเขียนของแท้กล่าวว่า "นักเขียนห่วยๆนั้นมีจริง และไม่น้อยเสียด้วย"
• นักเขียนของแท้อีกท่าน เขียนหนังสือจนต้องขายบ้านและตายด้วยโรคมะเร็งลำไส้ แต่ผลงานของเขายังเป็นแรงบันดาลใจให้นักเขียน(ทั้งแท้และไม่แท้)ทั่วโลกจนถึงปัจจุบัน
• เกมส์แนวเล่นตามบทบาทมักจะเป็นนวนิยายย่อๆดีๆนี่เอง

ข้อเท็จจริงในประเทศไทย

นักวิจารณ์ เป็นทั้งฐานอำนาจ และคู่แข่งของนักเขียน

ลักษณะเฉพาะของนักเขียนบางคน ที่หาได้เฉพาะในประเทศเทยเท่านั้น

• สิ่งมีชีวิตที่เรียกตัวเองว่านักเขียน ส่วนใหญ่จะมีอีโก้หรืออัตตาสูงมาก
• และรับไม่ได้กับการที่ถูกคนอ่านหรือนักวิจารณ์มา"สับ"งานเขียนของตน หากไม่ใช่คำชื่นชมยกย่อง และมักจะสวนกลับ ไม่ก็ให้แฟนคลับตัวเองมารุมด่า
  • ถ้าบอกว่า "คำศัพท์เขียนผิดเยอะนะ" ก็จะถูกตอกกลับมาว่า "จะจับผิดอะไรนักหนา!!"
  • ถ้าบอกว่า "ภาษาวิบัติ/อีโมติค่อนเยอะนะ" ก็จะถูกตอกกลับมาว่า "อ่านแค่เน้ม่ายรู้เรื่องก้อไปเรียนพาสาไทยใหม่ซะไป๊!! ={}=*""
  • หรือถ้าวิจารณ์ในแบบอื่นๆ ก็มักจะเจอประโยคยอดฮิต "เก่งนักก็มาเขียนเองเลยมา!!" ไม่ก็ "แล้วคุณมีปัญญาเขียนได้อย่างที่พูดรึเปล่าล่ะ!?"
• แต่ถ้านักเขียนคนนั้นเป็นฝ่ายวิจารณ์เอง (โดยเฉพาะกับงานเขียนของคนที่มาสับก่อนหน้านี้) ก็มักจะจ้องหาจุดผิดเพื่อมาติเตีัยนอย่างเข้มข้น ด้วยศัพท์สูงๆชวนไม่เข้าใจ แต่ถ้าจับใจความดู ไม่มีแก่นสารอะไรเท่าไรนักหรอก ไม่ใช่การติเพื่อก่อเลยแม้แต่น้อย
• นักเขียนชาวเทยส่วนมาก เชื่อว่า การสรรใช้คำ (ใช้ศัพท์สูง) ไม่มีความจำเป็นต่อวรรณกรรมแต่อย่างใด (เพราะอ่านไม่รู้เรื่อง) และบางรายเชื่อว่า อีโมติค่อน ใช้บรรยายความรู้สึกให้เห็นภาพ ได้ดีกว่าการพรรณนาหรืออุปมาอุปไมย (และงานเขียนแบบนี้กลับได้รับการตีพิมพ์ซะอีก)
• นักเขียนบางรายเชื่อว่า นิยายที่ดีที่สุดคือแนวแฟนตาซี และทำเงินได้ง่ายที่สุดคือแนวรักหวานแหวว หรือบางครั้งก็จะใช้การจับฉ่ายหรือผสมหลายๆแนว เพื่อโปรโมทว่านิยายตัวเองดีกว่าใครเพื่อน
• นักเขียนบางรายเชื่อว่า ยิ่งแนวตลาดกลาดเกลื่อนก็ยิ่งดี หาคนอ่านง่าย เป็นการสนับสนุนข้อข้างบน ข้อนี้ไม่ต้องหาข้อแก้ตัวมากหรอก เพราะฝรั่งมันก็เป็นเหมือนกัน...
• ในเว็บบางเว็บปัจจุบัน นิยายที่ติดชาร์ต Top 10 คือนิยายรักหวานแหววติดเรทแกมตบจูบ แล้วเบียดแนวอื่นๆให้ตกกระป๋องได้อย่างรวดเร็ว ไม่เชื่อ? ดูซะ!!
• เชื่อหรือไม่ว่า นิยายแฟนตาซีส่วนใหญ่ ไม่มีความสมจริงในแง่ของประวัติศาสตร์เลย ไม่เชื่อดูนี่
• การลอก และก๊อปปี้นั้น นักเขียนหลายคนมักอ้างว่าเป็นแรงบันดาลใจ แล้วไม่ต้องแปลกใจว่านิยายหลายเรื่องเนื้อหาตรงกันโดยมิได้นัดหมาย แต่กระนั้นก็มีนักเขียนบางกลุ่มพยายามตั้งกฎเกณฑ์ให้ชัดเจนเพื่อลดเหตุการณ์นักเขียนต่อยกัน
• วรรณกรรมซีไรต์ คือตัวอย่างที่ดีที่ไม่มีนักเขียนรุ่นใหม่อยากเขียนเลียนแบบ
• วรรณกรรมอื่นที่ได้รับรางวัลจากหน่วยงานของรัฐบวม เช่น รางวัลวรรณกรรมพานแว่นฟ้า ก็เช่นกัน
• แต่ถึงกระนั้นก็อาจมีคนเขียนเลียนแบบอยู่เงียบ ๆ ก็ได้นะ
• นิยายดีๆหลายเรื่อง มักไม่โปรโมท และไม่ค่อยมีคนอ่านด้วย ต้องหาตามซอกหลืบเอาเอง

ข้อคิดเห็น และ วิพากษ์วิจารณ์

ข้างล่างนี้เป็นข้อคิดเห็นอิสระ ไม่ได้เป็นข้อคิดเห็นโดยรวมของไร้สาระนุกรมแต่อย่างใด

• สำนักพิมพ์เดี๋ยวนี้ก็รับพิมพ์มากไป บางเรื่องลอกหนังฝรั่งมาทั้งดุ้นยังอุตส่าห์พิมพ์ให้
  • ทำให้ประเทศไทยไม่มีนิยายที่มีคุณภาพจริงๆออกมาซะที
    • ทั้งหมดเป็นเพียงข้อคิดเห็นของคนเขียน ไม่พอใจต่อยกันได้ก็ขอโทษด้วย
• "นักประพันธ์ ไม่ใช่คนที่เขียนหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่งแล้วหนังสือนั้นได้รับการตีพิมพ์ แต่คือผู้ที่ถ่ายทอดความรู้ ความชอบ ความสนใจ และความคิดของตนออกมาในรูปของงานเขียนที่มีความสร้างสรรค์ มีเสน่ห์ ดึงดูดใจ" - ไอ้เด็กบ้า
• พวกนิยายจากนักเขียนวัยรุ่น หากเป็นแนวรักหวานแหววชวนคายของเก่ากับแนวเวทมนตร์จืดๆเดิมๆ (แถวบ้านไม่เรียกว่าแฟนตาซี เพราะแนวคิดไม่บรรเจิด) ก็ไม่อยากอ่านหรอก กระดากเนตร สู้ไปนิยมของนอกอย่างการ์ตูนดีกว่า --ไอ้บ๊อบ
• เพิ่มเติมอีกนิด หากตัวละครมีชื่อเกาหลี ไม่เผาก็บุญแล้ว (แต่ภาษาอื่นรับได้ เอ๊ะยังไง) --ไอ้บ๊อบ
  • แต่ผมว่าตัวละครชื่อยุ่นปี่น่าเผาทิ้งกว่าเยอะ (เพราะมีในการ์ตูนเยอะแล้ว เว้นแต่เขียนเลียนแบบเนื้อเรื่องหนังยุ่นปี่บางเรื่องนี่กลับรับได้ เอ๊ะยังไง) ยิ่งมีหลายๆ คนในนิยายของไทย เช่น เขียนเรื่องเลียนแบบกลุ่มเอ๊ดจวย, ดงบางชินเกรียน ฯลฯ ยิ่งน่าเผามากขึ้นไปอีก (ตกลงมันจะเผาเกาเหลาใต้หรือยุ่นกันแน่) --ไอ้LK
  • มันแล้วแต่ฉากของเรื่องนะ ถ้าเป็นเรื่องปอบหยิบโบราณ แต่พระเอกชื่อสมชายมันก็ยังไงๆอยู่
    • จะว่าไปหมู่นี้เห็นแนวปอบหยิบโบราณเยอะนะ ทั้งๆที่ปกติฟาโรห์มีเมียเป็นน้องสาวตัวเองไม่ใช่เรอะ?
      • น้องสาว พี่สาว แม่ ลูกสาว ล่อหมดแหละ ไอซิสยังแต่งกับโอซิริสน้องชายตัวเองเลย --ไอ้ท่านผู้นั้น
• เรื่องของการลอก ดัดแปลง ที่หลายคนได้อ้างว่าเป็นแรงบันดาลใจนั้น ส่วนตัวคิดว่า มันมีมากไปหน่อยหรือเปล่า? ชอบในสิ่งที่คนอื่นชอบกันเยอะอยู่แล้วก็ไม่ต่างอะไรกับการวิ่งมาราธอนที่มีคนนับพันแซงหน้าไปแล้ว และการจะดันตัวให้มาแนวหน้านั้นมันช่างยากเสียเหลือเกิน
  • แต่การสร้างผลงานจากแรงบันดาลใจคงไม่ใช่เรื่องผิด เพราะเป็นการพัฒนาฝีมือมากขึ้น แต่อย่างตั้งความคาดหวังว่ามันจะดังเหมือนงานออริจินัล ไม่งั้นนักเขียนคนนั้นก็ทั้งโลภและงั่งสุดๆเลยล่ะ
• และเรื่องแฟนตาซีแนวใหม่นั้น อยากทำให้มันใหม่จริงๆ ต้องปฏิเสธในความรู้และความชอบเดิมๆออกเสียทั้งสิ้น เพราะไม่เช่นนั้นความชอบเพียงเล็กน้อยก็จะกลายเป็นแรงบันดาลใจ และทำให้นิยายนั้นไม่เป็นแนวใหม่ทันที
  • เช่นการแค่สลับเพศตัวละคร เปลี่ยนมู้ดให้คนใช้ไฟนิสัยเย็นชา หรือเผ่าปีศาจแต่ใจดีกว่าเผ่าเทพ อย่างนี้เค้าเรียกว่าใหม่แล้วรึยัง?
  • แล้วก็อีกอย่าง การทำจับฉ่ายหรือยัดหลายๆแนวรวมกัน ควรจะเรียกว่าแนวใหม่หรือเปล่า?
  • ทำไมไม่ทำให้เป็นศิลปะอินเดือยละ เบื่อธีมนิยายแบบเรอเนซองค์แล้วนะ--Gaytofu
  • ชื่อนิยายเดี๋ยวนี้จะยาวไปไหน แต่งเอาสถิติให้ได้เขียนวนรอบโลกหรือไง?
• ผู้อาวุโสซึ่งให้กำเนิดเกรียนดั้มเคยกล่าวถึงการสร้างงานประพันธ์ว่า...

“สิ่งสำคัญที่สุดในการสร้างสรรค์งานก็คือคุณมีเรื่องที่อยากจะเล่าให้คนดู ถ้างานของคุณไม่มีสารที่มาจากคุณเองแล้ว อย่าทำมันจะดีกว่า”

~ นิรนาม

สรุปในแบบของเราว่า ถ้างานมันซ้ำซาก จำเจ ลอกเขามาโดยไม่มีความเห็นหรือแนวคิดของผู้ประพันธ์เอง งานนั้นก็แค่ขยะ (จริงๆแล้วเจาะจงถึงอะนิเมะะแต่เราขอยืนยันว่าใช้กับงานเขียนได้)

• นักเขียนคือคนที่มีคำตอบสำหรับคำตอบที่ไม่มีปริศนาขรับ - เกรเกอรี่ นันน์
• นักเขียนฤๅจะสู้นักดนตรี --นักดนตรีระดับ (ใกล้เคียง) บร๊ะเจ้า
• ผมว่าต้องจับนักเขียนใหม่ ๆ กรอกเหล้ายัดเข้าปาก เผื่อจะได้สติ (เร๊อะ?)
• นักเขียนหลายๆท่านในไร้สาระนุกรมเป็นเกรียนครับ และยังเชื่อว่าคุณหญิงวิมลดังก่อนตาย! --นักดนตรีกากๆที่ยังไม่เคยมีผลงานให้ชาวโลกดู

หนังสือสอนเขียนหนังสือ

• 100 คำถาม: นิยายคุณเขียนได้ด้วยตัวเอง โดย ฟีลิปดา
• น้ำแข็งยูนิตตราควายบิน ปั้นด้วยความเย็น(ใจ)เหมาะเจาะ ผ่านมาตรฐาน ISO (I see okay) ใส่สารสังเคราะห์เต็มอัตรา
• ยาแก้สมองผูกตราควายบิน แก้อาการต่อมสร้างสรรค์ไม่ทำงาน
  • ทั้งสองเล่มปั้นเป็นตัวโดย วินทร์ เลียววาริณ

ประเภทและตัวอย่างงานเขียน

ในที่นี้จะรวมนักเขียนที่ไม่ได้หมายถึงนักเขียนนิยายแต่อย่างเดียว

กวี

นักเขียนประเภทนี้มักแต่ง "ร้อยกรอง" ที่มีสัมผัส เช่น กาพย์ กลอน โคลง หรืออาจจะเขียนแบบ "กลอนเปล่า" ที่ไม่มีสัมผัสก็ได้ เนื้อหาที่เขียนมีหลายแบบตั้งแต่พร่ำเพ้อถึงผู้หญิง ศาสนา ปรัชญา บันทึกการเดินทาง การเมีย ตัวอย่างนักเขียนประเภทนี้เช่น สุนทรภูภู่ เนาวลิ้ม พงไพรสมบูรณ์

	เรากะเทอร์เจอกันในวันหนึ่ง ชีวิตในอินเทอร์เน็ตนี้ก็จึง หวานน้ำผึ้งสุขสมสีชมพู โย่วโย่เทอร์อยู่ที่หนายอ่า? ทำงานแร้วรึว่ายังเรียนอยู่? รูปเทอร์สวยอ่าเหมือนหมาจู งุงิงุงิน่าเอ็นดูน่าดูแคม โชว์วิวเปิดแคมแพลมแพลมสิ อะคริอะคริมะก้าแหงม เสื้อสีสวยแสบมันแว้บแวม ชั้นในแพลมลับล่อยี่ห้อไร? เนินนมขาวจังคงทั้งเต้า กำเดาเลือดลิ่มจะปริ่มไหล แคมเทอร์สวยออกทั้งนอกใน แคมใหญ่เต็มปลั่งกะลังดี หน้าบ้านเรารถถังกะลังวิ่ง ปฏิวัติกันจิงจิงรึนี่? บ้านเทอร์มีปะ?รึมะมี? อี๋อี๋บ้านน้อกบ้านนอกจัง 55555555 เรารักเทอร์นะเด็กโง่งั่ง เด๋วส่ง mp3 ปะห้ายฟัง แร้ววันหลังส่งคลิปปะห้ายดู คลิปเราเองแหละเอิ๊กเอิ๊กเอิ๊ก ถ่ายก่อนเลิกกับแฟนโรงแรมหรู ADSL เราใช้ True อัพโหลดคู่สองคลิปได้ฉะบาย เรารักเทอร์น้าเด็กโง่ (คลิกอีโมฯรูปหัวเราะงอหงาย) หนึ่งปริ๊ดแระอิอิขอบจาย จุ๊บจุ๊บบะบายชัทดาวน์แร้ววววววววววววววว... ................... ปล.รถถังมาทามมาย เด๋วไปถ่ายรูปก่อง - บลาบลาบลา
มนต์รัก MSN

กวีฝรั่ง

	What's in a name? That which we call a rose. By any other name would smell as sweet.
โรไม่เอากับจูเลี่ยน, เช็คสเปียร์

แปล(ทั้งใจความ)

	สกุลเรานั้นสำคัญไฉน? ก็มีไว้เพียงให้เรียกมิใช่หรือ? เช่นกุหลาบหากเรียกอื่นใช่ว่าคือ ดอกไม้อื่นแลยังหอมเช่นดังเดิม
อยากเป็นนักเขียน

นักเขียนนิยาย

เดี๋ยว ๆ นี่มันก็เขียนนิยายนี่นา Nani?! ไหนบอกว่าไม่ได้หมายถึงนักเขียนนิยายไง

แบบที่ 1

	กริ๊งงง กริ๊งงงง ฮ้าวว เช้าแร้วหรอเนี่ย กี่โมงแล้วอ่า....ว๊ายย แปดโมงแร้ว ฮือๆสายแน่ๆเรยช้าน ToT ชั้นคิดแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำอย่างเร็ว บรืนน บรืนนน... โฮ่ ในที่สุดก็มา เกือบสายแร้วสิ ><;
นิยายเกรด N (Narok)

แบบที่ 2

	"หวัดดี" ฉันพูด "อืม ดี" เกมพูด "ทำไรอยู่" ฉันถาม "เล่นเกม" มันตอบ แล้วจากนั้นฉันก็....บลาๆๆๆ จนวันต่อมา....
นิยายเกรด L (Low Quality)

แบบที่ 3

	ณ โรงเรียนสตรีล้วนแห่งหนึ่ง เนม ทอมน่าตาน่ารัก เป็นที่ต้องการของพี่มอ.ปลาย "อ้าว! ไม่มาพรุ่งนี้เลยว่ะ" เพื่อนสาวถาม " ไมว่ะ ตามประสาคนตื่นสายเว้ย!" (มีประชด) ติ้งน๊อง!!!!! เสียงระฆังที่ดังขึ้น "ปะปะ ไปเข้าแถวกันได้แล้ว บ่นอยู่ได้" เนมพูด ขณะที่เข้าแถวกันอยู่ เพื่อนๆต่างพูดคุยกันถึงเรื่องเข้าค่ายประจำปีนี้ของนักเรียนชั้นมอ. 4 อยู่ๆๆก้อมีเสียงปลายทางที่อยู่ข้างๆๆแถว ดังขึ้น "เนม" เนมหลังไปมองหา แล้วยิ้มให้ จ้า (ให้ความหวังเล็กน้อย) "เพื่อนเราให้มาขอเบอร์เทอร์อ่ะ" เราอมยิ้มก่อนพูดว่า "คัยหรอที่ให้มาขอเนี่ยย" เทอร์ชี้ไปที่แถวของเทอร์ เนมหันไปมอง เห็นผู้หญิง น่าตาน่ารัก ตัวเล็ก ผิวขาว และดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก เฮ้ย! นั้นมัน ครีม ดาวโรงเรียนหนิ เนมคิดในใจ เนมยิ้มให้ครีมอย่างเปนมิตร และรีบบอกเบอร์โทรกับเพื่อนเทอร์ 05.......... "แหม! เปิดเทอมไม่ทันไรมีสาวมาขอเบอร์แล้วนะเมิง" เสียงเพื่อนสาวพูด ที่แหว่วมาจากทางด้านหลัง "อย่าแซวดิ เขาคงแซวเราไปงั้นแหละ" เนมพูด หลังจากเข้าแถวเสร็จทุกคนก้อเข้าเรียนตามปกติ ก่อนเดินเข้าห้องเรียน มีเสียงเล็กๆดังขึ้น "เนม จาไปไหนหรอ" เสียงของครีม "เรากำลังจะไปเรียนอ่ะ" เนมตอบ ทันทีทันใดนั้น ครีมยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆๆให้เนม และพูดว่า "อย่าพึ่งอ่านนะ" แล้วรีบวิ่งไปหาเพื่อนของเทอร์ด้วยความเขิลอาย เนมทำหน้าตื่นเต้นกับข้อความข้างในกระดาษนั้น เนมรีบขึ้นไปบนห้อง และเปิดกระดาษในนั้นด้วยความตื่นเต้น เ ร า ช อ บ เ ท อ ร์ นะ เนมอึ้งอยู่ครู่นึง "อะๆๆยิ้มอยู่นั้น เร็วดิ ไปประชุมได้แล้ว นั่งยิ้มอยู่ได้" เพื่อนสาวพูด เนมรีบวิ่งไปเข้าห้องประชุมเพื่อประชุมเรื่องเข้าค่ายประจำปีนี้ หลังจากประชุมเสร็จ ก้อเข้าเรียนตามเดิม วันทั้งวันเนมนั่งยิ้มกับกระดาษที่เปิดอ่าน และรอคอยโทสับจากปลายทาง แต่กลับไม่มีวี่แววเลย..... ติดตามตอนต่อปัย............
นิยายเกรด TV (Tom & Vibhat)

แบบที่ 4

	ณ เมืองเวทย์มนตร์ สวัสดี ชั้นชื่อไอริณ ไอริณ มาดาร์เรลล่า ชั่นน่ะเปนลูกประธานาธิบดีของเมืองนี้^^ แต่ชีวิตลูกสาวประธานาธิบดีก้อไม่ได้ดีอย่างที่คิดน้ะ T^T เพราะว่าเมื่อชั้นอายุ 16 ชั้นต้องไปตามหาเนื้อคู่ที่อยู่นัยโรงเรียน เวทย์มนตร์สุดโหดอะไรนั่นอ่ะ (เค้าลือกานมาน่ะ) ซึ่งชั้นก้ไม่อยากจากบ้าน (วัง) แห่งเน้ปัย แงๆ T^T และวันเน้คือวัน ที่ชั้นอายุครบ 16 แระชั้นก้ต้องไปอยู่โรงเรียนนั่นในวันพรุ่งนี้ T^T "พ่อ ไอริณมั่ยปัยมั่ยได้หรอ" ชั้นลองขอพ่อดู "ไม่ได้!! ไม่งั้นหมอดูเค้าบอกว่าลูกจาต้องขึ้นคานทองน่ะ" พ่อชั้นบอก "หนูขึ้นซะยังจาดีก่าเรย น้า *-*" "ไม่ได้!!!" พ่อพูดแล้วเดินปันเรย T^T โปรดติดตามตอนต่อไป
นิยายเกรด VB (Vibhat & butsob)

แบบที่ 5

	..."อ้ะ!!" ร่างบางอุทานเพราะไม่นึกว่าเจ้าคนที่ตนเพิ่งลักจูบไปจะยังไม่หลับ แถมตอนนี้ยังลุกขึ้นมาคร่อมตนเอาไว้อีก "อะ.. อัลฟอนส์??? นายยังไม่หลับงั้นรึ??" "... เอ็ดเวิร์ดซัง ทำไมคุณถึงขอนอนกับผมวันนี้ล่ะครับ?" อัลฟอนส์ถามอย่างหวังจะได้รับคำตอบที่เขาคาดเอาไว้ เขาหวังไว้ในใจลึกๆว่าคนตรงหน้านี้จะเห็นความสำคัญของเขาบ้าง แต่สิ่งที่เอ็ดเวิร์ดพูดนั้นกลับกลายเป็นตรงกันข้าม ทำร้ายจิตใจของเขาอย่างสิ้นเชิง "ขอโทษ.. พอดีชั้น...ฝันถึงอัล แล้วชั้นอยากสัมผัสความอบอุ่นนั้นอีกครั้ง เหมือนตอนที่เคยอยู่ที่โลกเก่านั่น.." ร่างบางหลุบตาต่ำ ไม่กล้าจ้องตาสีฟ้าตรงๆ รู้ทั้งรู้ว่าไม่ใช่... รู้ว่าคนๆนี้ไม่ใช่อัลแน่ๆ... แต่ตัวเขาเองก็แค่หวังให้อัลฟอนส์เป็นเพียงตัวแทนของอัล น้องชายคนสำคัญของเขา อัลฟอนส์มองร่างที่ถูกคร่อมอยู่ด้วยสายตาที่แสดงถึงความเจ็บปวด "คุณไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาของคุณเลย...." ร่างสูงเคลื่อนตัวแนบลงไปชิดมากยิ่งขึ้น "ถ้าคุณต้องการสัมผัสความอบอุ่นนั่น... ผมก็จะให้คุณ... อย่างที่คุณจะจำได้แต่เพียงสัมผัสของผมเท่านั้น" ...
นิยายเกรด FMY (Full Metal Yaoi) (สาวเอย อย่าเ้พิ่งกำเดากระฉูด) ที่มา

แบบที่ 6

	ณ ดินแดนอันไกลโพ้นนามซาริน่าเอลกิต้าปาปิรันย่าเอสคาโก้แห่งนี้ มีหญิงรูปงามผู้หนึ่งอันเป็นนางเอกของเรื่องนี้อาศัยอยู่อยู่บนยอดภูผาสูงชันนามกราซีซินญอร่าอิมแพคอารีน่าเดลโรนัลดินโญ่ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรซานชีเมดิชี่ดีลาปาสลาพส์เคนย่า บ่อน้ำข้างปราสาทยามต้องแสงดาราช่างดูราวกับทำมาจากอัญมณีเลอค่า เล่าลือว่าผู้ใดไ้ด้ดื่มน้ำจากบ่อนี้ จะได้ชีวิตอมตะ และยามนิทรา(บรรยายจนลืมเจ้าหญิงไปและนะเนี่ย) เจ้าหญิงเลอโฉมแลดูช่างไม่ต่างกับตุ๊กตาที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นมาอย่างประณีตบรรจง เปลือกตาพริ้มปรายด้วยขนตางอนงามนั้นช่างดูน่าหลงใหล คิ้วโก่งดั่งคันศรยิ่งเสริมความงามให้ใบหน้าและผิวขาวเนียนสวยนั้น ริมฝีปากอวมอิ่มสีชมพูเผยอน้อยๆเหมือนจะแย้มยิ้มอยู่เป็นนิจ แสงจันทร์ต้องส่งสะท้อนดวงหน้างามน่ายลจนหลงทำให้ชายที่ได้เห็นหลงใหลมิเสื่อมคลาย บลาๆๆๆๆๆๆ
นิยายเกรด B (Boring)

นักประพันธ์ดนตรี/เนื้อร้อง

นักเขียนประเภทนี้จะแต่งเพลงทั้งหลายแหล่ บางคนอาจจะแต่งแค่ทำนองเพลงหรือคำร้องอย่างเดียว หรือถ้ามีความสามารถกว่านั้นก็อาจจะแต่งทั้งสองอย่างพร้อมกันเลย แน่นอนว่าเพลง/ดนตรีมีหลายประเภท

เพลงฝรั่ง

	bum to it all i'm going to die i'm going to cut off my head and fry it in garlic fry fry fry then you will all see that i am not alive anymore
เพลง ความตายแห่งหัวกระเทียม (Garlic head Death)

เพลงไทย

	สี่เหลี่ยมก็มีสี่ด้าน ไอ้คนหน้าด้าน คือไอ้หน้าเหลี่ยม ไอ้ลิ่วล้อสิงกะโปโตก ไอ้ลิ่วล้อสิงกะโปโตก มันจะตกนรก กะลาหัวไม่เจียม ไอ้หน้าเหลี่ยม หน้าเหลี่ยม หน้าเหลี่ยม ไอ้ลูกกระจ๊อกหน้าเหลี่ยม มันเลียแข้งเลียขา ไอ้หน้าเหลี่ยมมันเป็นคนพันทาง พูดไทยปนฝรั่งยังกับโก้ตายห่า (เฮ้ย) ฝ่ายค้านก็รวมหัวบอยคอต ประชาชนก่อหวอดมันก็ยังตากหน้า มันหน้าด้านไม่เป็นลูกผู้ชาย มันกลัวจะโดนลากไส้ มันเลยยุบสภา(หุย) ไอ้หน้าเหลี่ยม หน้าเหลี่ยม หน้าเหลี่ยม มันแจกแบงค์ใหม่เอี่ยมให้คนเข้าคูหา เอาบัตรปลอมปน ๆ ไปมั่ง มันก็ได้รับเลือกตั้งมาตั้ง 19 ล้านกว่า โดนไล่มันก็ไม่ยอมลาออก ใครถามก็บอกว่าสาย ๆ ชาติหน้า มันขายชินฯ ขายชาติเบ็ดเสร็จ มันฮุบประเทศให้โคตรอาเตี่ยโคตรอาม่า โอ้ย เหลี่ยม เหลี่ยม เหลี่ยม เหลี่ยม เหลี่ยม โอ้ย เหลี่ยม เหลี่ยม เหลี่ยม เหลี่ยม เหลี่ยม...
เพลง ไอ้หน้าเหลี่ยม

นักเขียนละคร

เป็นนักเขียนที่เขียนว่าตัวละครในเรื่องที่แสดงจะต้องพูด ทำท่าทาง อะไรบ้าง บทละครเป็นอย่างไร นักแสดงก็ต้องแสดงตามนั้น พบเห็นได้ตามช่องโทรทัศน์ที่มีละคร เช่น ช่องวาฬ ช่องทรามHD ช่อง 700 HD หรือไม่ก็ละครคุณธรรม/สอนใจตามอินเทอร์เน็ต

ละครฝรั่ง

	He's in my dreams I want to scream It's him I see, I have to pee, I see him there I have to stare Oh my goodness an Angina,
บทละคร แฟนธ่อมออฟดิโอเปร่า (อ่านว่า่ โอ-เปร่า)

ละครไทย

	...ด้วยนิสัยอันหยาบช้าและเจ้าชู้ของพระเอก รวมถึงการกลั่นแกล้งนางเอกต่างๆนานา เพราะถูกแม่ตัวเองเป่าหู นางเอกทนรับไม่ได้จึงตบหน้าพระเอกดัง เพี๊ยะ!! แล้วจากนั้นพระเอกก็หันหน้าดึงตัวกลับมาจูบปากนางเอกกลับทันที จากนั้นก็จับเธอกดบนเตียง ไม่ให้เธอขัดขืนดิ้นรน แล้วก็... หลายเดือนต่อมา... นางเอกพบว่า ตัวเองท้อง แล้วรู้สึกหลงรักพระเอกขึ้นมาทันใด "อา.... ฉันขาดเธอไม่ได้..." แต่ทันใดนั้น นางอิจฉาก็โผล่เข้ามา ไม่ให้เธอเข้าหาพระเอกง่ายๆ แต่สุดท้ายก็โดนพระเอกข่มขืนแล้วเฉดหัวส่ง มาครองรักกับนางเอกได้ชั่วนิรันดร์ อวสาน....ตามสไตล์เดิมๆ (ส่วนแม่พระเอกก็.... หายไปไหนฟะ?)
ละครหลังข่าวเรื่องหนึ่ง

นักข่าว

นักเขียนประเภทนี้มักเรียกตัวเองว่า "แส่มวลเกรียน" เป็นนักเขียนที่เขียนข่าวต่าง ๆ นานา ตั้งแต่เรื่องชาวบ้าน เทศกาล สัตว์เกิดร่างกายผิดปกติ จนไปถึงเรื่องการเมีย วิทยาศาสตร์ ฯลฯ บางคนอาจเขียนเป็นบทความให้เราอ่านเอง หรือให้คนอื่นอ่านออกอากาศตามวิทยุหรือโทรทัศน์ก็ได้ นักเขียนประเภทนี้โดดเด่นที่การตั้งชื่อข่าวที่เรียกว่า "พาดหัวข่าว" ที่บางครั้ง เมื่ออ่านแล้วอาจจะรู้สึกอึ้ง ทึ่ง เสียว ได้ พบได้ตามสิ่งพิมพ์ เช่น หนังสือพิมพ์ นิตยสารเปลือย รวมถึงในสำนักข่าวบนอินเทอร์เน็ตด้วย

	โผล่อีกแล้ว เด็ก ป.4 ทำร้ายเพื่อน อ้างทำเลียนแบบเกมส์ เมื่อบ่ายวานนี้ เวลา14.30น. เจ้าหน้าที่ได้รับแจ้งเหตุทำร้ายร่างกายที่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจรุดไปที่เกิดเหตุได้พบ นักเรียนชั้นป.4 หลายคนได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ นั่งเอามือกุมศีรษะอยู่ที่มุมห้อง และพบเด็กนักเรียนผู้ก่อเหตุนั่งกุมมือเลือดออกซิบๆ สอบถามครูประจำชั้นให้การว่า ขณะนั่งเรียนในชม.ที่ 4 อยู่ เด็กชายเอ(นามสมมุติ)ก็ลุกขึ้นยืนบนโต๊ะ และกระโดดเหยียบหัวเพื่อนนักเรียนในห้องหลายคน พร้อมกันนั้นก็เอามือโขกกระถาง ต้นไม้ที่แขวนอยู่ แล้วก็เด็ดดอกไม้ใส่เข้าปาก พร้อมกับโขกอิฐบล๊อกหน้าระเบียงอีกหลายครั้งจนมือแตก เลือดไหลซิบๆ หลังจากเหตุการณ์สงบสอบถามนักเรียนผู้ก่อเหตุให้การว่าได้เลียนแบบมาจาก เกมส์ มาริโอ้ เพราะคิดว่าเป็นเรื่องสนุกจึงได้ลงมือกระทำการดังกล่าว ล่าสุดเจ้าหน้าที่ ตำรวจได้ลงบันทึกประจำวันและเรียกผู้ปกครองมาพบเพื่อ ตักเตือนแล้วปล่อยตัว กลับบ้านไปและจะมีมาตรการแบนเกมส์มาริโอ้ต่อไป โดยจากนี้ไปใครมีเกมมาริโอ้ภาคใดก็ตาม ไม่ว่าจะให้เช่าหรือจำหน่าย ถือว่าผิดกฎหมาย มีโทษปรับตั้งแต่ 20,000 - 200,000 บาท ผู้ปกครองให้การต่อว่า ก่อนหน้านี้ เด็กมีอาการแปลกๆมาตลอด ข้าวปลาไม่กิน กินแต่เห็ด บอกว่าอยากตัวสูงเร็วๆ และไม่รู้เป็นอะไร เจอเต่า เจอตะพาบ เป็นไม่ได้ ไล่เตะทุกตัว ทั้งภารโรงในโรงเรียนยังบอกอีกว่า เห็นเด็กคนดังกล่าว ด้อม ๆ มอง ๆ บริเวณเสาธงโรงเรียนประจำ และพยายามจะกระโดด ขึ้นไปหยิบธงหลายครั้ง แต่ไม่สำเร็จจนต้องแจ้งฝ่ายปกครองให้ดำเนินการต่อไป ต่อมาเวลา 22.31 จากการสอบสวนพบว่าเด็กคนนี้ชอบเป่าขลุ่ยทำนองเดิมซ้ำ ๆ โดยเชื่อว่าจะมีเมฆมารับตัวไปโลกอื่น ซึ่งสร้างความมึนงงกับผู้สอบสวน เชื่อว่าอาจเกิดจากอาการมึนงงเนื่องจากกินเห็ดที่งอกตามรั้วกำแพงไปเป็นจำนวนมาก โดยหากมีความคืบหน้าจะรายงานต่อไป
ไร้ข่าว

นักเขียนการ์ตูน

เป็นนักเขียนที่ถ่ายทอดเนื้อหา(อาจมีตัวอักษร)ผ่านภาพวาดการ์ตูน

ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมข้อมูลในส่วนนี้ได้

รู้หรือไม่

• นักเขียนและนักอ่าน NC 17+ 18+ 20+ 22+ ส่วนใหญ่ในเว็บเด็กเดนเป็นเยาวชนอายุ 13-18
  • แต่มักจะบรรยายได้ราวกับทำมากับตัว
• นักเขียนและนักอ่านข้อข้างบนมักจะอ้างว่า 'ถ้าไม่มี NC ก็ไม่สนุกน่ะสิ'
• ปัจจุบันตลาดหนังสือของเทยแคบลงเรื่อยๆ
• และสำนักพิมพ์หน้าใหม่ก็ผุดขึ้นมากมายก่ายกองมหาศาลบานตะไทยังกับกับดอกเห็ดในป่าฝนตอนหน้าร้อน

ดูเพิ่ม

• เด็กเดนดอตคอม
• วิธีการปลดล็อกการก๊อปปี้ในเด็กดี
• ดราม่า